Zenuwachtigheid

Anne voelt zich zenuwachtig en futloos. Ze boeit zich de laatste tijd enorm op in haar werk. Ze botst de laatste twee maanden ook regelmatig met haar vak-collega waar het voorheen altijd goed mee clickte. Ze heeft zich altijd enorm ingezet voor de toneelactiviteiten tijdens de middagpauze op de middelbare school waar ze lerares Nederlands is.

Tijdens haar traject wordt Anne bewuster van haar lichaam en gevoelens door middel van dieptemassage, ademhalings-, ontladings- en ontspanningstechnieken. Uit onze gesprekken blijkt dat de problemen begonnen zijn toen er een nieuwe
collega is aangenomen op de school. Die nieuwe collega heeft op korte tijd een groep collega’s rond zich verzameld die nu altijd dwars liggen i.v.m. de activiteiten tijdens de middagpauze. Ze zeggen dan wel ja, maar doen nee of zeggen kortweg dat ze het niet doen zelfs als de beslissing al genomen is. De directeur laat hen maar betijen. Anne-Marie heeft zich altijd reuze ingezet voor de school en ervaart de houding van de directeur als stank voor dank. Ze houdt altijd rekening met de anderen en staat zelden stil bij zichzelf.

Stilaan leerde Anne sneller uit te spreken wat ze zelf graag wil. Dit heeft ook thuis een onvermoed effect. Ze merkt dat haar man meer rekening met haar houdt, omdat hij nu beter weet wat ze wil. Ze leert ook grenzen te stellen aan haar inzet én aan haar verantwoordelijkheidszin. Op school doet ze nog altijd haar best om haar lessen goed voor te bereiden en te geven. Ze beslist de toneelvoorstelling voor de ouders voortaan maar om de twee jaar te organiseren i.p.v. jaarlijks. Ze is nog altijd een collega waar haar goede collega’s kunnen op rekenen, doch ze durft nu ook neen zeggen, in het bijzonder tegen die collega’s waarop ze zelf niet kan rekenen.

Na vijftien sessies voelt ze zich terug volledig de oude, maar nu met beter afgebakende grenzen en relativeringsvermogen

(Onlangs belde ze me nog eens op. Haar moeder was gestorven en haar nek deed pijn. In haar familie was het de onuitgesproken regel eigen gevoelens niet te tonen. We hebben drie keer afgesproken om door te praten wat het overlijden van haar moeder allemaal voor haar betekende. Ze voelde dat haar spieren al een groot stuk los kwamen tijdens deze gesprekken. Dieptemassage werkte de spieren nog verder los. Op die drie sessies kwamen er diepe emoties boven. Ze heeft het ook met haar broer en twee zussen over haar gevoelens bij de dood van hun moeder gehad. Die bleken met gelijkaardige gevoelens te zitten. Die wederzijdse herkenning luchtte op. Ze voelde zich niet meer de vreemde eend in de bijt omdat ze zulke gevoelens had. Ze kon zichzelf nu ook toelaten eens uit te huilen bij haar man. Na drie sessies voelde ze zich gereed om het overlijden van haar moeder zelf verder te verwerken. Haar nek deed geen pijn meer.)