In de ratrace hebben of maken we zelden tijd voor onze vermoeidheid, gevoelens of emotionele kwetsuren. We zijn in staat om ze te parkeren: door veel lichaamsspanning te creëren, kunnen we uit voeling gaan met ons zelf. We plaatsen als het ware een kurk op onze emotionele vulkaan. Daartoe verhogen we onze basisspanning en gaan stilaan hoger ademen. Zo loopt de druk in onze vulkaan ook geleidelijk aan verder op. Tot we op een gegeven moment zo hoog ademen dat het lijkt alsof we te weinig lucht binnenkrijgen. De kurk dreigt van de vulkaan te vliegen. Je brein en lichaam gaan in alarm. Je denkt bijvoorbeeld dat je gaat flauwvallen, een hartinfarct krijgt, doodgaat of gek wordt. Die angst voor catastrofale gevolgen doet de spanning verder toenemen. Je ademhaling kruipt zo mogelijk nog hoger. De paniek escaleert.